شیخ فریدالدین محمد بن ابراهیم نیشابوری مشهور به عطار، شاعر و عارف نام آور ایرانی در قرن ششم و آغاز قرن هفتم هجری است. وی در ابتدا شغل عطاری داشته و پس از تغییر حال، در سِلک صوفیان و عارفان درآمد. عاقبت پس از سفرهای متعدد، در زادگاه خود رحل اقامت افکند. عطار به حق از شاعران بزرگ متصوفه است که کلام ساده و گیرنده او با عشق و شوقی سوزان همراه می‏باشد. زبان نرم و گفتار دل انگیزش که از دلی سوخته و عاشق و شیدا بر می‏آید، حقایق عرفانی را به نحوی خاص در دل‏ها جایگزین می‏سازد. غیر از دیوان مفصّل عطار، مثنوی‏های متعدد او مانند اسرارنامه، الهی‏نامه، مصیبت‏نامه، خسرونامه، سی‏فصل و لسان‏الغیب و... مشهورند. معروفترین مثنوی‏های عطار، منطق‏الطیر نام دارد و کتاب تذکرة الاولیاء در بیان مقامات عرفا نیز از آثار مشهور منثور اوست.